De sneeuw en ik kunnen over het algemeen goed overweg met elkaar. Hij zit me doorgaans niet in de weg en ik hem niet. De sneeuw vind het leuk als ik hem vertel dat ik hem mooi vind. Vooral die enorme vlokken die zo langzaam naar beneden dwarrelen, prachtig! Of zo'n glad stuk sneeuw waar nog niemand op gelopen heeft en dat ik dan de eerste ben om daar voetstappen in te maken, dat vind ik ook geweldig. En de sneeuw vind dat niet erg, gelukkig.
Soms hebben de sneeuw en ik ook wel ruzie hoor. Of nouja, de NS en de sneeuw hebben ruzie en daar heb ik dan weer last van. Gisteren bijvoorbeeld, toen ik van Rotterdam terug wilde naar Amsterdam, waren alle intercity's uitgevallen en reed er alleen nog een dappere sprinter tot aan Amsterdam Bijlmer Arena. Door meerdere problemen was er nauwelijks treinverkeer mogelijk van en naar Amsterdam CS. Gelukkig is Bijlmer Arena voor mij een bijna ideaal station om een trein uit gegooid te worden, want vanaf dat station rijdt er gewoon een bus naar Diemen. Vandaar dat ik ondanks alle ruzie tussen de NS en de sneeuw toch niet langer dan normaal onderweg was dit keer. Dat mag een wonder heten. Zeker als je bedenkt dat ik die vrijdag naar Rotterdam kwam in een werkende Fyra trein, terwijl de NS had gezegd dat die niet zouden rijden die dag. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat blijkt maar weer.
Mijn fiets en de sneeuw hebben gelukkig ook nooit ruzie. IJzel en gladheid, daar heeft mijn fiets ruzie mee, maar met de sneeuw kan ie prima overweg. Zelfs toen mijn voorband zó kapot en lek was dat een amateur-fietsenmaker als ikzelf er niets meer mee kon en hij dwars door de eerste sneeuwbui van 2013 naar de professionele fietsenmaker geduwd moest worden, had hij geen sneeuwproblemen. Nee, mijn fiets is een stuk betrouwbaarder dan het Openbaar Vervoer, met treinen die niet rijden en buschauffeurs die rijden alsof er geen sneeuw ligt. Levensgevaarlijk!
Grappig vind ik ook dat sneeuw soms ergens bij hoort, zoals bij Kerst. Laatst opperde een politicus om Kerst te verplaatsen om de kans op sneeuw te verhogen. We hadden dit jaar dan ook geen Witte Kerst. In plaats van een Witte Kerst hadden we dit jaar een Witte Sinterklaas. Nou is de Sint zelf natuurlijk altijd wit, maar je snapt wat ik bedoel. Zijn paard was nauwelijks meer te vinden tegen die witte achtergrond.
Na een ongewoon warme jaarwisseling zitten we nu een een koudegolf van, volgens de weervoorspellers, zo'n drie weken. Heel Nederland is gedompeld in het wit en strooiwagens rijden zich uit de naad om ons van begaanbare wegen te voorzien. Hopelijk hebben we geleerd van de afgelopen jaren en is nu niet na een aantal weken het strooizout op. Maarja, we hadden ook gehoopt dat de NS zou leren van afgelopen jaren en dat is ook niet gelukt.
Het leukste aan de sneeuw vind ik toch het maken van een sneeuwengel. Dan ga ik op mijn rug liggen in een stuk sneeuw waar nog niemand op is geweest, en dan beweeg ik mijn armen en benen heen en weer. Als je dan opstaat, dan ligt er een sneeuwengel op de plek waar even tevoren jijzelf nog lag.
Afgelopen zondag liep ik met mijn ouders door de witbesneeuwde Rhoonse Grienden. Mijn moeder vroeg of we iets geks wilden doen voor de camera. Nou, dat hoef je natuurlijk maar 1x te vragen. Ik ging liggen en maakte een sneeuwengel, onder verbaasde blikken van mijn familieleden. Zo gek is zo'n sneeuwengel toch niet...
Vroeger bouwden we altijd sneeuwpoppen, mijn zusjes en ik. Alle drie rolden we dan een bal. De mijne was meestal ook de grootste. Dan decoreerden we die met een muts, sjaal en stenen. Dat is deze week niet gelukt, omdat de sneeuw te snel tot poedersneeuw was gevroren, die niet plakt. Het voordeel daarvan is dat je ook niet opeens in een sneeuwballenhinderlaag loopt, opgezet door je lieve vader en zusjes.
Het enige dat ik niet leuk vind aan de sneeuw, is dat ie het ijs verpest. Bij de single voor ons huis is de schade beperkt gebleven, maar een rondrit langs een aantal van onze favoriete schaatsplekken leerde dat dat bijna nergens anders het geval is.
Wat nu belangrijk is, is dat de sneeuw zich uit de buurt van Friesland houdt. Dan hebben we eindelijk eens een keer die Elfstedentocht en houden mensen op met zeuren voor de komende 10 jaar. Hopelijk.
Soms hebben de sneeuw en ik ook wel ruzie hoor. Of nouja, de NS en de sneeuw hebben ruzie en daar heb ik dan weer last van. Gisteren bijvoorbeeld, toen ik van Rotterdam terug wilde naar Amsterdam, waren alle intercity's uitgevallen en reed er alleen nog een dappere sprinter tot aan Amsterdam Bijlmer Arena. Door meerdere problemen was er nauwelijks treinverkeer mogelijk van en naar Amsterdam CS. Gelukkig is Bijlmer Arena voor mij een bijna ideaal station om een trein uit gegooid te worden, want vanaf dat station rijdt er gewoon een bus naar Diemen. Vandaar dat ik ondanks alle ruzie tussen de NS en de sneeuw toch niet langer dan normaal onderweg was dit keer. Dat mag een wonder heten. Zeker als je bedenkt dat ik die vrijdag naar Rotterdam kwam in een werkende Fyra trein, terwijl de NS had gezegd dat die niet zouden rijden die dag. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat blijkt maar weer.
Mijn fiets en de sneeuw hebben gelukkig ook nooit ruzie. IJzel en gladheid, daar heeft mijn fiets ruzie mee, maar met de sneeuw kan ie prima overweg. Zelfs toen mijn voorband zó kapot en lek was dat een amateur-fietsenmaker als ikzelf er niets meer mee kon en hij dwars door de eerste sneeuwbui van 2013 naar de professionele fietsenmaker geduwd moest worden, had hij geen sneeuwproblemen. Nee, mijn fiets is een stuk betrouwbaarder dan het Openbaar Vervoer, met treinen die niet rijden en buschauffeurs die rijden alsof er geen sneeuw ligt. Levensgevaarlijk!
Grappig vind ik ook dat sneeuw soms ergens bij hoort, zoals bij Kerst. Laatst opperde een politicus om Kerst te verplaatsen om de kans op sneeuw te verhogen. We hadden dit jaar dan ook geen Witte Kerst. In plaats van een Witte Kerst hadden we dit jaar een Witte Sinterklaas. Nou is de Sint zelf natuurlijk altijd wit, maar je snapt wat ik bedoel. Zijn paard was nauwelijks meer te vinden tegen die witte achtergrond.
Na een ongewoon warme jaarwisseling zitten we nu een een koudegolf van, volgens de weervoorspellers, zo'n drie weken. Heel Nederland is gedompeld in het wit en strooiwagens rijden zich uit de naad om ons van begaanbare wegen te voorzien. Hopelijk hebben we geleerd van de afgelopen jaren en is nu niet na een aantal weken het strooizout op. Maarja, we hadden ook gehoopt dat de NS zou leren van afgelopen jaren en dat is ook niet gelukt.
Het leukste aan de sneeuw vind ik toch het maken van een sneeuwengel. Dan ga ik op mijn rug liggen in een stuk sneeuw waar nog niemand op is geweest, en dan beweeg ik mijn armen en benen heen en weer. Als je dan opstaat, dan ligt er een sneeuwengel op de plek waar even tevoren jijzelf nog lag.
Afgelopen zondag liep ik met mijn ouders door de witbesneeuwde Rhoonse Grienden. Mijn moeder vroeg of we iets geks wilden doen voor de camera. Nou, dat hoef je natuurlijk maar 1x te vragen. Ik ging liggen en maakte een sneeuwengel, onder verbaasde blikken van mijn familieleden. Zo gek is zo'n sneeuwengel toch niet...
Vroeger bouwden we altijd sneeuwpoppen, mijn zusjes en ik. Alle drie rolden we dan een bal. De mijne was meestal ook de grootste. Dan decoreerden we die met een muts, sjaal en stenen. Dat is deze week niet gelukt, omdat de sneeuw te snel tot poedersneeuw was gevroren, die niet plakt. Het voordeel daarvan is dat je ook niet opeens in een sneeuwballenhinderlaag loopt, opgezet door je lieve vader en zusjes.
Het enige dat ik niet leuk vind aan de sneeuw, is dat ie het ijs verpest. Bij de single voor ons huis is de schade beperkt gebleven, maar een rondrit langs een aantal van onze favoriete schaatsplekken leerde dat dat bijna nergens anders het geval is.
Wat nu belangrijk is, is dat de sneeuw zich uit de buurt van Friesland houdt. Dan hebben we eindelijk eens een keer die Elfstedentocht en houden mensen op met zeuren voor de komende 10 jaar. Hopelijk.