Elk jaar als de Sint weer ons land binnen komt varen voel ik me weer als een klein kind. Ik volg het Sinterklaasjournaal op de voet en zit aan de tv gekluisterd als de goedheiligman ons land binnen komt varen. Dat was zo toen ik 3 was, toen ik 8 was, toen ik 15 was en nu in 20 ben is het nog steeds zo.
Prachtig vind ik het, wat ze elk jaar weer verzinnen. Ik weet nog dat ik als klein kind met rode wangen van de spanning zag hoe Sinterklaas werd binnen gehaald door "Meneer Praatjes", oftewel meneer Aart. Dodelijk spannend vond ik het toen Wegwijspiet met de trein kwam waardoor Sinterklaas niet wist hoe hij moest varen. Zelfs zo spannend dat ik me die intocht nog kan herinneren.
Ik ging toen al veel te veel op in de verhalen rondom Sinterklaas. Op school keken we een film over de Witte Piet, een jongetje dat stiekem mee ging naar het kasteel van Sinterklaas in Spanje. Die film vond ik verschrikkelijk eng. En niet alleen films, ook andere verhalen rondom de Sint vond ik te spannend. Ik kan me zelfs herinneren dat ik als kind onder de 5 Sinterklaas in Sesamstraat zo eng vond dat ik me had verstopt op zolder totdat het afgelopen was zodat mama me kon vertellen hoe het was gegaan.
Toen ik wat groter werd vond ik het gewoon leuk om mee te doen omdat mijn zusjes het nog wel geloofden. Samen met mama cadeautjes voor ze kopen en ook zelf cadeautjes in de zak stoppen was het volgende station. Nog steeds zat ik elke Sinterklaasavond nóg zenuwachtiger dan mijn twee jongere zusjes in de kamer te wachten op de Sint. Ik gilde harder dan zij als mijn moeder een hand pepernoten de kamer in smeet met een zwarte handschoen aan.
Ik werd ouder, mijn zusjes wisten nu ook dat Sinterklaas gewoon een verkleedde man was en dat mama de cadeautjes kocht, maar dat mocht de pret niet bederven. Op Sinterklaasavond speelde ik nog steeds Sinterklaasliedjes op mijn hobo met een gekke muts op mijn hoofd. Dat was zo ongeveer toen ik 15 jaar oud was.
Nu ben ik 20 en nog steeds beleef ik Sinterklaas veel te intens voor mijn leeftijd. Meer dan eens ontving ik rare blikken van mijn ouders en zusjes toen ik vandaag schaterend van de pret voor de tv zat tijdens de intocht van de goedheiligman.
Ik vind het nu wel om andere redenen leuk dan vroeger, maar toch. Ik vind de Sinterklaastijd heerlijk. Zeker nu die tegenwoordig in augustus al begint. Niet omdat er dan al pepernoten verkrijgbaar zijn (schandalig!), maar omdat we eind augustus al lootjes trekken met de Forummers. In oktober trekken we thuis lootjes en het is ook jaarlijks traditie dat mijn beste vriendin Louise en ik een surprise voor elkaar maken, die we dan in Blijdorp uitpakken.
Met drie surprises voor de boeg spaar ik het hele jaar door materialen om vanaf september te kunnen gaan knutselen. Mijn kamer is tussen begin september en 5 december dan ook één grote zooi aan karton, lijm, verf, papier-maché en andere knutselspullen. Heerlijk. En dan daarnaast nog drie gedichten schrijven van een paar pagina's. Ik ben helemaal in mijn element met dit feest.
De intochten vind ik ook nog steeds helemaal geweldig. Gewoon om te zien wat ze er dit jaar weer van gemaakt hebben, maar ook om de Pieten te herkennen. Je gaat je toch ook hechten aan die Pieten.
Ik was echt ontroostbaar toen Wegwijspiet met pensioen ging. Hij was echt mijn all-time favoriete Piet, met die pijl op z'n muts met "Recht zo die gaat" erop. Een paar jaar lang was er geen andere Piet die ik zo geweldig vond. Hoofdpiet is en blijft natuurlijk leuk, maar Wegwijs was toch de leukste.
Tot dit jaar. Pietje Paniek. Ge-wel-dig. Ik heb me helemaal kapot gelachen. Staat 'ie daar op het podium met ogen als schoteltjes:
PANIEK! PANIEK! okeegeenpaniekgeenpaniek .... PANIEK!!!!
Heerlijk. Het ziet ernaar uit dat ik weer een nieuwe favoriete Piet heb. Dank u Sinterklaasje!
Prachtig vind ik het, wat ze elk jaar weer verzinnen. Ik weet nog dat ik als klein kind met rode wangen van de spanning zag hoe Sinterklaas werd binnen gehaald door "Meneer Praatjes", oftewel meneer Aart. Dodelijk spannend vond ik het toen Wegwijspiet met de trein kwam waardoor Sinterklaas niet wist hoe hij moest varen. Zelfs zo spannend dat ik me die intocht nog kan herinneren.
Ik ging toen al veel te veel op in de verhalen rondom Sinterklaas. Op school keken we een film over de Witte Piet, een jongetje dat stiekem mee ging naar het kasteel van Sinterklaas in Spanje. Die film vond ik verschrikkelijk eng. En niet alleen films, ook andere verhalen rondom de Sint vond ik te spannend. Ik kan me zelfs herinneren dat ik als kind onder de 5 Sinterklaas in Sesamstraat zo eng vond dat ik me had verstopt op zolder totdat het afgelopen was zodat mama me kon vertellen hoe het was gegaan.
Toen ik wat groter werd vond ik het gewoon leuk om mee te doen omdat mijn zusjes het nog wel geloofden. Samen met mama cadeautjes voor ze kopen en ook zelf cadeautjes in de zak stoppen was het volgende station. Nog steeds zat ik elke Sinterklaasavond nóg zenuwachtiger dan mijn twee jongere zusjes in de kamer te wachten op de Sint. Ik gilde harder dan zij als mijn moeder een hand pepernoten de kamer in smeet met een zwarte handschoen aan.
Ik werd ouder, mijn zusjes wisten nu ook dat Sinterklaas gewoon een verkleedde man was en dat mama de cadeautjes kocht, maar dat mocht de pret niet bederven. Op Sinterklaasavond speelde ik nog steeds Sinterklaasliedjes op mijn hobo met een gekke muts op mijn hoofd. Dat was zo ongeveer toen ik 15 jaar oud was.
Nu ben ik 20 en nog steeds beleef ik Sinterklaas veel te intens voor mijn leeftijd. Meer dan eens ontving ik rare blikken van mijn ouders en zusjes toen ik vandaag schaterend van de pret voor de tv zat tijdens de intocht van de goedheiligman.
Ik vind het nu wel om andere redenen leuk dan vroeger, maar toch. Ik vind de Sinterklaastijd heerlijk. Zeker nu die tegenwoordig in augustus al begint. Niet omdat er dan al pepernoten verkrijgbaar zijn (schandalig!), maar omdat we eind augustus al lootjes trekken met de Forummers. In oktober trekken we thuis lootjes en het is ook jaarlijks traditie dat mijn beste vriendin Louise en ik een surprise voor elkaar maken, die we dan in Blijdorp uitpakken.
Met drie surprises voor de boeg spaar ik het hele jaar door materialen om vanaf september te kunnen gaan knutselen. Mijn kamer is tussen begin september en 5 december dan ook één grote zooi aan karton, lijm, verf, papier-maché en andere knutselspullen. Heerlijk. En dan daarnaast nog drie gedichten schrijven van een paar pagina's. Ik ben helemaal in mijn element met dit feest.
De intochten vind ik ook nog steeds helemaal geweldig. Gewoon om te zien wat ze er dit jaar weer van gemaakt hebben, maar ook om de Pieten te herkennen. Je gaat je toch ook hechten aan die Pieten.
Ik was echt ontroostbaar toen Wegwijspiet met pensioen ging. Hij was echt mijn all-time favoriete Piet, met die pijl op z'n muts met "Recht zo die gaat" erop. Een paar jaar lang was er geen andere Piet die ik zo geweldig vond. Hoofdpiet is en blijft natuurlijk leuk, maar Wegwijs was toch de leukste.
Tot dit jaar. Pietje Paniek. Ge-wel-dig. Ik heb me helemaal kapot gelachen. Staat 'ie daar op het podium met ogen als schoteltjes:
PANIEK! PANIEK! okeegeenpaniekgeenpaniek .... PANIEK!!!!
Heerlijk. Het ziet ernaar uit dat ik weer een nieuwe favoriete Piet heb. Dank u Sinterklaasje!