Het mag bekend zijn dat ik fan ben van Jurk! Jeroen van Koningbrugge en toch vooral Dennis van de Ven vind ik twee briljante mannen die met z'n tweeën hele mooie dingen kunnen maken. Waaronder muziek.
Het was november en ik was eigenlijk pas echt fan van ze sinds hun tweede seizoen Neonletters, dat op dat moment bijna afgelopen was. Tussendoor hadden ze ook nog 'even' een nieuwe single gemaakt en kwamen die op de radio presenteren bij de Coen en Sandershow op 3fm. Daarbij hoorde een prijsvraag. Er zouden 5 winnaars gekozen worden, die elk samen met nog iemand anders bij een van de kerstclubtours van Jurk! op het podium onder de kerstboom zouden mogen komen zitten.
Ik deed mee en kreeg een week later geheel onverwacht een telefoontje dat ik had gewonnen. Ik weet nog dat ik daarvan zo'n adrenalineboost kreeg dat ik de hele week daarna in stuiterstemming was. Gewoon niet te remmen, veel te vrolijk en blij. Tegelijkertijd was er het besef dat het nog meer dan een maand zou duren voordat het zover was. Maar dat mocht de pret niet drukken.
20 december 2012 was het zover. Ik mocht samen met mijn vriend Jeroen plaats nemen op het podium van Jurk! Ik had die dag een tentamen, waar natuurlijk niks van terecht kwam.
Om 19.00 uur stonden we bij de deur. De show zou pas om half 9 beginnen. In de uitnodiging stond dat ik me moest melden bij de merchandise. Daar kregen we te horen dat we ons daar 5 voor half 9 moesten melden. En dan begint het lange wachten. Langzaam werd het half 8 (nu gaat volgens de site van Paradiso het voorprogramma beginnen), kwart voor acht (ik denk dat ’t toch 8 uur gaat worden), 8 uur (ik zie al mensen bij het geluid staan), kwart over 8 (het begint vast pas half 9. Zullen we alvast naar de merchandise gaan?). We zouden echt pas 5 voor half 9 meegenomen worden naar het podium, dus we moesten nog wat wachten. De laatste 10 minuten waren ondraaglijk. Waar ik de eerste 5 kwartier met zenuwen op een bankje had kunnen zitten aan de zijkant van de zaal, sleten we de laatste 10 minuten staand bij de deuren bij de ingang van de zaal. De minuten kropen voorbij. Eindelijk was het dan 5 voor half 9. We meldden ons weer en het duurde nog 5 minuten voordat iemand ons mee kwam nemen.
We liepen achter een vriendelijk meisje aan naar achteren, door de nauwe, lage gangen van het ondergrondse Paradiso. Opeens passeerden we in zo’n gangetje Beau van Erven Dorens, die die avond in de kleine zaal een optreden had. Nog half overdonderd zeiden we ‘Hallo’ en liepen verder. We kregen in een korte gang met 2 deuren met daarop een A4’tje *Jurk* een flesje water en een blikje cola voor op het podium aangeboden en liepen weer verder, naar een groter gedeelte waar Jurk en de band stonden. Jeroen was random dingen aan het zingen bij wijze van inzingen. We liepen zo tegen Dennis op. Het meisje deed de mededeling tegen hem "Dit zijn de winnaars van de 3fm actie" en hij zo “Drie?” *kijkt verbaasd* “Oh” En voordat ik het door had gaf hij mij drie Hollandse zoenen als begroeting. Ik stelde me voor, Jeroen gaf Dennis een hand en zei zijn naam. Dennis: "Oh nee, niet nog een Jeroen".
Lang de tijd hadden we niet, niet eens om Jeroen gedag te zeggen, want we werden al mee naar boven genomen. Via een smalle zwarte trap liepen we het podium op. We mochten op een kist vermomd als cadeau naast de kerstboom gaan zitten, aan de rand van het podium, aan de kant waar Jeroen zou staan. We installeerden ons en niet veel later begon de show dan echt.
Op het podium stond al de hele tijd een lage piano, dus we wisten al dat Roel van Velzen het voorprogramma zou verzorgen. Roel speelde in een half uurtje 4 nummers en warmde de zaal een beetje op. Op een gegeven moment zei hij ook “Hoi” tegen ons, keek daarna de zaal in en zei geluidloos "Wat doen zij hier?!" met zo’n geweldige blik daarbij, schitterend.
Toen Roel klaar was en af ging werd het podium verbouwd. Het duurde een minuut of 5 voordat ze weer verder gingen. Nu Jeroen en ik de enigen op het podium waren, was ik me ervan bewust dat veel mensen ook naar ons keken. Die twee mensen op de rand van het podium, wat doen die daar in vredesnaam?
Na wat eeuwen leek kwamen de bandleden weer op, kwamen de backing vocals op en uiteindelijk kwamen ook Jeroen en Dennis op.
Halverwege de show kwamen ze naar ons toe. Wij waren ‘voor het blok gezet’ (mijn commentaar en uit de zaal: ‘we zitten OP het blok’) maar wees gerust, wij deden dit vrijwillig want we hadden een prijsvraag gewonnen. Dennis kwam naar ons toe en ik mocht vertellen waarom wij daar zaten. Toen kregen we allebei een Kabalis kerstkaart en gingen ze weer verder met de show.
Na het laatste lied (niet Verrukelijke Leve, maar Allerbeste vriend) namen ze afscheid, kondigden ze de band en elkaar af en als laatste ons als ‘de mensen op het blok’. We kregen nog het hardste applaus ook.
Nadat ze af waren gegaan en weer op waren gekomen deden ze nog 4 liedjes, waaronder een 2e keer ‘Kabalis’. Tijdens dat lied moesten wij een spandoek vasthouden met daarop het refrein. Alsof je die niet na 2x uit je hoofd kent. We kregen instructies hoe we hem moesten houden en mochten recht achter Dennis en Jeroen staan. De gitarist had medelijden met ons, maar ik vond het prachtig. Jeroen van Koningsbrugge wilde nog wel eens keihard op het podium stampen met z’n voet en dan had ik het gevoel dat als de plank niet vast zat ik gelanceerd zou worden. Hij stampt echt hard! Jeroen liet me ook nog meezingen met het refrein in zijn microfoon en vond dat ik het goed gedaan had.
Als laatste was er ‘Verrukkelijke Leve’, de grote climax van de avond. Het was prachtig om vanaf het podium te zien hoe iedereen mee bewoog en zwaaide. Ik heb zelf maar niet mee gezwaaid. Ik voelde m’n armen van dat spandoek en bovendien was het zo heet op dat podium dat ik het niet verstandig vond mijn arm omhoog te steken. Na de reprise van Verrukkelijke Leve wenkten ze de band erbij en wij mochten ook mee buigen!
Toen was het echt afgelopen en Jeroen wenkte ons mee naar beneden. Snel pakten we onze spullen en gingen als laatsten naar beneden, het podium af. Onder het podium was het lekker koel. Het was zo heet geweest op het podium, maar dat merkte je pas nu je op een koele plek kwam. Jeroen van Koningsbrugge sprak enthousiast tegen mensen dat hij het zo’n gaaf optreden had gevonden, dat het zo’n leuke zaal was en dat ‘Verrukkelijke Leve’ weer kippenvel was, stak direct een sigaret op en vroeg zodra hij ons zag staan gelijk of wij het leuk hadden gehad op het podium. Direct daarna vroeg hij of we wat wilden drinken en wilde het nog zelf voor ons gaan halen, de schat! Een paar medewerkers grepen in en we kregen een bekertje cola van de vrouw die ons ook naar het podium had begeleid.
Daar stonden we dan, cola drinkend in een hoekje tussen de muzikanten en medewerkers, een beetje verloren te bedenken dat het wel leuk was om te zien hoe het er na zo’n optreden aan toe gaat. Tegenover ons stond opeens Frans Duits. Wat die daar deed weet ik ook niet. Ook hij vroeg of we het leuk hadden gehad. Nog meer mensen kwamen naar ons toe en zo maakten we wat praatjes, luisterden mee toen Jeroen het met iemand over Verrukkelijke Leve had “Je moet het maar verstaan”, en hij keek mij aan, dus ik wijs op Jeroen naast me: “Voor hem is het geen probleem, hij komt uit Limburg” Dus Jeroen gelijk “Oh, waar in Limburg?” “Gennep” “Dat is net-net Limburg hè.”
We zagen VanVelzen nog langs lopen, die ook vroeg of we het leuk vonden, maar na onze ‘ja’ al snel weer verdwenen was. Ook kruiste Tjebbo Gerritsma (degene die Jeroens broer speelt in Gek op Jack) ons pad nog en zei onderweg nog ‘Jullie zaten goed daar op dat podium hè?’. Dat was BN’er nummer 6 van de avond.
We werden op een gegeven moment naar de foyer gedirigeerd, waar we wachtten op Jeroen, die zich aan het omkleden was, zodat we een foto konden vragen met hem en Dennis, die in gesprek was ergens aan een tafeltje. Helaas werkte het plan niet helemaal, want op een gegeven moment werd Dennis gehaald om te signeren, en ik dacht ‘Hooo, ik wil nog een foto!’ Dus heb ik hem snel even aangeschoten en gelukkig kon ik op de foto met hem.
Toen we door hadden dat we Jeroen en Dennis niet meer backstage tegen zouden komen zijn we naar boven gegaan, waar ze signeerden, en daar in de rij gaan staan. Het duurde even, maar toen mochten ook wij onze gekregen kerstkaarten laten signeren. Jeroen zag ons al staan en je zag hem denken ‘Ooooh sjips, we hebben helemaal geen aandacht aan jullie besteed beneden! Sorry!’ Hij heeft dan ook een mooi verhaal op mijn kerstkaart geschreven en we hebben nog even een foto met z’n vieren gedaan.
Inmiddels was het half 12 geweest en we pakten onze jassen. Vol adrenaline liep ik naar de tram. De hele reis naar huis heb ik met ogen als schoteltjes voor me uit zitten staren. Alle beelden kwamen weer langs. De gemiddelde tram/treinpassagier moet hebben gedacht dat ik drugs had gebruikt.
Waarschijnlijk heb ik daar de hele avond op dat blok zitten stralen met een grijns van oor tot oor terwijl ik alles lekker mee zong. Ik heb vooral de eerste liedjes veel te hard meegeblèrd, waardoor ik na 5 liedjes voelde dat ik het wat rustiger aan moest doen. Dit was de meest onvergetelijke avond van dit jaar. Op het podium bij Jurk! Bedankt mannen, voor een te gekke ervaring!
Het was november en ik was eigenlijk pas echt fan van ze sinds hun tweede seizoen Neonletters, dat op dat moment bijna afgelopen was. Tussendoor hadden ze ook nog 'even' een nieuwe single gemaakt en kwamen die op de radio presenteren bij de Coen en Sandershow op 3fm. Daarbij hoorde een prijsvraag. Er zouden 5 winnaars gekozen worden, die elk samen met nog iemand anders bij een van de kerstclubtours van Jurk! op het podium onder de kerstboom zouden mogen komen zitten.
Ik deed mee en kreeg een week later geheel onverwacht een telefoontje dat ik had gewonnen. Ik weet nog dat ik daarvan zo'n adrenalineboost kreeg dat ik de hele week daarna in stuiterstemming was. Gewoon niet te remmen, veel te vrolijk en blij. Tegelijkertijd was er het besef dat het nog meer dan een maand zou duren voordat het zover was. Maar dat mocht de pret niet drukken.
20 december 2012 was het zover. Ik mocht samen met mijn vriend Jeroen plaats nemen op het podium van Jurk! Ik had die dag een tentamen, waar natuurlijk niks van terecht kwam.
Om 19.00 uur stonden we bij de deur. De show zou pas om half 9 beginnen. In de uitnodiging stond dat ik me moest melden bij de merchandise. Daar kregen we te horen dat we ons daar 5 voor half 9 moesten melden. En dan begint het lange wachten. Langzaam werd het half 8 (nu gaat volgens de site van Paradiso het voorprogramma beginnen), kwart voor acht (ik denk dat ’t toch 8 uur gaat worden), 8 uur (ik zie al mensen bij het geluid staan), kwart over 8 (het begint vast pas half 9. Zullen we alvast naar de merchandise gaan?). We zouden echt pas 5 voor half 9 meegenomen worden naar het podium, dus we moesten nog wat wachten. De laatste 10 minuten waren ondraaglijk. Waar ik de eerste 5 kwartier met zenuwen op een bankje had kunnen zitten aan de zijkant van de zaal, sleten we de laatste 10 minuten staand bij de deuren bij de ingang van de zaal. De minuten kropen voorbij. Eindelijk was het dan 5 voor half 9. We meldden ons weer en het duurde nog 5 minuten voordat iemand ons mee kwam nemen.
We liepen achter een vriendelijk meisje aan naar achteren, door de nauwe, lage gangen van het ondergrondse Paradiso. Opeens passeerden we in zo’n gangetje Beau van Erven Dorens, die die avond in de kleine zaal een optreden had. Nog half overdonderd zeiden we ‘Hallo’ en liepen verder. We kregen in een korte gang met 2 deuren met daarop een A4’tje *Jurk* een flesje water en een blikje cola voor op het podium aangeboden en liepen weer verder, naar een groter gedeelte waar Jurk en de band stonden. Jeroen was random dingen aan het zingen bij wijze van inzingen. We liepen zo tegen Dennis op. Het meisje deed de mededeling tegen hem "Dit zijn de winnaars van de 3fm actie" en hij zo “Drie?” *kijkt verbaasd* “Oh” En voordat ik het door had gaf hij mij drie Hollandse zoenen als begroeting. Ik stelde me voor, Jeroen gaf Dennis een hand en zei zijn naam. Dennis: "Oh nee, niet nog een Jeroen".
Lang de tijd hadden we niet, niet eens om Jeroen gedag te zeggen, want we werden al mee naar boven genomen. Via een smalle zwarte trap liepen we het podium op. We mochten op een kist vermomd als cadeau naast de kerstboom gaan zitten, aan de rand van het podium, aan de kant waar Jeroen zou staan. We installeerden ons en niet veel later begon de show dan echt.
Op het podium stond al de hele tijd een lage piano, dus we wisten al dat Roel van Velzen het voorprogramma zou verzorgen. Roel speelde in een half uurtje 4 nummers en warmde de zaal een beetje op. Op een gegeven moment zei hij ook “Hoi” tegen ons, keek daarna de zaal in en zei geluidloos "Wat doen zij hier?!" met zo’n geweldige blik daarbij, schitterend.
Toen Roel klaar was en af ging werd het podium verbouwd. Het duurde een minuut of 5 voordat ze weer verder gingen. Nu Jeroen en ik de enigen op het podium waren, was ik me ervan bewust dat veel mensen ook naar ons keken. Die twee mensen op de rand van het podium, wat doen die daar in vredesnaam?
Na wat eeuwen leek kwamen de bandleden weer op, kwamen de backing vocals op en uiteindelijk kwamen ook Jeroen en Dennis op.
Halverwege de show kwamen ze naar ons toe. Wij waren ‘voor het blok gezet’ (mijn commentaar en uit de zaal: ‘we zitten OP het blok’) maar wees gerust, wij deden dit vrijwillig want we hadden een prijsvraag gewonnen. Dennis kwam naar ons toe en ik mocht vertellen waarom wij daar zaten. Toen kregen we allebei een Kabalis kerstkaart en gingen ze weer verder met de show.
Na het laatste lied (niet Verrukelijke Leve, maar Allerbeste vriend) namen ze afscheid, kondigden ze de band en elkaar af en als laatste ons als ‘de mensen op het blok’. We kregen nog het hardste applaus ook.
Nadat ze af waren gegaan en weer op waren gekomen deden ze nog 4 liedjes, waaronder een 2e keer ‘Kabalis’. Tijdens dat lied moesten wij een spandoek vasthouden met daarop het refrein. Alsof je die niet na 2x uit je hoofd kent. We kregen instructies hoe we hem moesten houden en mochten recht achter Dennis en Jeroen staan. De gitarist had medelijden met ons, maar ik vond het prachtig. Jeroen van Koningsbrugge wilde nog wel eens keihard op het podium stampen met z’n voet en dan had ik het gevoel dat als de plank niet vast zat ik gelanceerd zou worden. Hij stampt echt hard! Jeroen liet me ook nog meezingen met het refrein in zijn microfoon en vond dat ik het goed gedaan had.
Als laatste was er ‘Verrukkelijke Leve’, de grote climax van de avond. Het was prachtig om vanaf het podium te zien hoe iedereen mee bewoog en zwaaide. Ik heb zelf maar niet mee gezwaaid. Ik voelde m’n armen van dat spandoek en bovendien was het zo heet op dat podium dat ik het niet verstandig vond mijn arm omhoog te steken. Na de reprise van Verrukkelijke Leve wenkten ze de band erbij en wij mochten ook mee buigen!
Toen was het echt afgelopen en Jeroen wenkte ons mee naar beneden. Snel pakten we onze spullen en gingen als laatsten naar beneden, het podium af. Onder het podium was het lekker koel. Het was zo heet geweest op het podium, maar dat merkte je pas nu je op een koele plek kwam. Jeroen van Koningsbrugge sprak enthousiast tegen mensen dat hij het zo’n gaaf optreden had gevonden, dat het zo’n leuke zaal was en dat ‘Verrukkelijke Leve’ weer kippenvel was, stak direct een sigaret op en vroeg zodra hij ons zag staan gelijk of wij het leuk hadden gehad op het podium. Direct daarna vroeg hij of we wat wilden drinken en wilde het nog zelf voor ons gaan halen, de schat! Een paar medewerkers grepen in en we kregen een bekertje cola van de vrouw die ons ook naar het podium had begeleid.
Daar stonden we dan, cola drinkend in een hoekje tussen de muzikanten en medewerkers, een beetje verloren te bedenken dat het wel leuk was om te zien hoe het er na zo’n optreden aan toe gaat. Tegenover ons stond opeens Frans Duits. Wat die daar deed weet ik ook niet. Ook hij vroeg of we het leuk hadden gehad. Nog meer mensen kwamen naar ons toe en zo maakten we wat praatjes, luisterden mee toen Jeroen het met iemand over Verrukkelijke Leve had “Je moet het maar verstaan”, en hij keek mij aan, dus ik wijs op Jeroen naast me: “Voor hem is het geen probleem, hij komt uit Limburg” Dus Jeroen gelijk “Oh, waar in Limburg?” “Gennep” “Dat is net-net Limburg hè.”
We zagen VanVelzen nog langs lopen, die ook vroeg of we het leuk vonden, maar na onze ‘ja’ al snel weer verdwenen was. Ook kruiste Tjebbo Gerritsma (degene die Jeroens broer speelt in Gek op Jack) ons pad nog en zei onderweg nog ‘Jullie zaten goed daar op dat podium hè?’. Dat was BN’er nummer 6 van de avond.
We werden op een gegeven moment naar de foyer gedirigeerd, waar we wachtten op Jeroen, die zich aan het omkleden was, zodat we een foto konden vragen met hem en Dennis, die in gesprek was ergens aan een tafeltje. Helaas werkte het plan niet helemaal, want op een gegeven moment werd Dennis gehaald om te signeren, en ik dacht ‘Hooo, ik wil nog een foto!’ Dus heb ik hem snel even aangeschoten en gelukkig kon ik op de foto met hem.
Toen we door hadden dat we Jeroen en Dennis niet meer backstage tegen zouden komen zijn we naar boven gegaan, waar ze signeerden, en daar in de rij gaan staan. Het duurde even, maar toen mochten ook wij onze gekregen kerstkaarten laten signeren. Jeroen zag ons al staan en je zag hem denken ‘Ooooh sjips, we hebben helemaal geen aandacht aan jullie besteed beneden! Sorry!’ Hij heeft dan ook een mooi verhaal op mijn kerstkaart geschreven en we hebben nog even een foto met z’n vieren gedaan.
Inmiddels was het half 12 geweest en we pakten onze jassen. Vol adrenaline liep ik naar de tram. De hele reis naar huis heb ik met ogen als schoteltjes voor me uit zitten staren. Alle beelden kwamen weer langs. De gemiddelde tram/treinpassagier moet hebben gedacht dat ik drugs had gebruikt.
Waarschijnlijk heb ik daar de hele avond op dat blok zitten stralen met een grijns van oor tot oor terwijl ik alles lekker mee zong. Ik heb vooral de eerste liedjes veel te hard meegeblèrd, waardoor ik na 5 liedjes voelde dat ik het wat rustiger aan moest doen. Dit was de meest onvergetelijke avond van dit jaar. Op het podium bij Jurk! Bedankt mannen, voor een te gekke ervaring!