Als ik een vlinder heb gemaakt, wil ik die altijd ophangen op een plek die speciaal is, die wat voor mij betekent. Voor de deur van mijn huis, aan een boom bij een mooi park of aan een paal bij het Science Park. Voor twee van mijn vlinders heb ik een wel heel bijzondere plek gevonden.
Sinds ik echt fan ben van Jurk! vind ik Dennis van de Ven de leukste van de twee. Jeroen mag dan grappiger zijn, Dennis heeft iets over zich dat ik boeiender vind dan de grappen van meneer Van Koningsbrugge.
Toen ik de columns las die Dennis ooit heeft geschreven in de Sp!ts dacht ik "Nou, met de informatie hieruit moet ik toch kunnen vinden waar hij woont." Nu wil ik mezelf niet te veel schouderklopjes geven, maar inderdaad, met twee zinnen extra informatie van Facebook en Twitter had ik zo gevonden waar hij zou moeten wonen. Het heeft me een maand gekost voordat ik zeker wist dát hij er ook woonde. Dat was in maart 2012.
Toen ik dat wist, heb ik twee vlinders gemaakt en ze allebei voor zijn deur bevestigd. Één aan een verkeersboord letterlijk tegenover zijn deur, een andere aan de regenpijp van het pand.
Ik had nooit gedacht dat vlinders ophangen zo eng kon zijn. Met bonzend hart en trillende handen maakte ik ze vast. Ik wist dat hij thuis was. Wat als hij uit het raam zou kijken en me zou zien?
Ik kreeg nog commentaar van een voorbijganger. Wat ik aan het doen was. Ik vertelde hem de waarheid. "Ik maak de wereld wat kleurrijker door felgekleurde zelfgebreide vlinders op te hangen." Dat ik net bezig was de vlinder te bevestigen aan de regenpijp van een felblauwe wand deed dat idee een beetje teniet, maar ach. De man vond het wel grappig en liep verder.
In de weken erna kwam ik 1x per week langs om te kijken hoe ze erbij hingen en maakte hier en daar wat aanpassingen zodat de vleugels goed bleven zitten en hun voelsprieten er niet te zielig bij hingen. In de maanden erna verbeterde ik mijn vlinders zodanig dat deze twee 'prototypes' er een beetje kaal blij lijken, maar ach, ze hangen nu eenmaal.
Inmiddels, ongeveer een half jaar later, is de vlinder aan de regenpijp gesneuveld bij een verbouwing. De andere heb ik vast moeten tapen met dubbelzijdig tape aan z'n paal omdat hij naar beneden zakte, maar hij hangt er nog steeds, voor zover ik weet.
In alle keren dat ik er ben geweest heb ik Dennis 4x gezien. Één van die keren liep hij net zijn deur uit, vlak langs me, toen ik moed aan het verzamelen was om op klaarlichte dag het een en ander aan te passen aan de vlinder voor zijn deur. Meestal deed ik dat soort dingen 's avonds, als het begon te schemeren.
Inmiddels heb ik gemerkt dat mensen veel minder raar naar je kijken als je wildbreisels ophangt als je overduidelijk wildbreier bent. Met en zelfgebreide muts op je kop of een vlinder in je haren denken mensen 'Oh, wat leuk' in plaats van 'Wat is die aan het doen?'. Wat dat betreft waren de vlinders voor Dennis een goede leerschool.
Die ene die ooit aan de regenpijp hing heb ik vervangen toen de verbouwing helemaal afgerond was. Helaas bleek anderhalve week later, toen ik voor een check langs ging, dat hij weggehaald was. Blijkbaar was het zonnebankcentrum waar de regenpijp van is niet blij met mijn vlinder. Jammer.
Ik weet niet waarom ik per se vlinders voor Dennis' huis wilde. Misschien om hem te bedanken, voor de mooie dingen die hij maakt. Misschien omdat ik stiekem hoop dat hij mij opmerkt. Misschien omdat ik toen al wist dat de vlinders mijn merk zouden worden en hoopte dat hij me zou gaan herkennen erdoor.
Maar één ding is zeker: het was een mooie en bijzondere plek om mijn vlinders achter te laten. En ik hoop dat iedereen die er 's ochtends langs komt even moet glimlachen. "Kijk, er hangt een gebreid iets met oogjes aan die paal. Wat grappig." Als dat zo is, dan is mijn doel bereikt. Daar doe ik het voor.
Sinds ik echt fan ben van Jurk! vind ik Dennis van de Ven de leukste van de twee. Jeroen mag dan grappiger zijn, Dennis heeft iets over zich dat ik boeiender vind dan de grappen van meneer Van Koningsbrugge.
Toen ik de columns las die Dennis ooit heeft geschreven in de Sp!ts dacht ik "Nou, met de informatie hieruit moet ik toch kunnen vinden waar hij woont." Nu wil ik mezelf niet te veel schouderklopjes geven, maar inderdaad, met twee zinnen extra informatie van Facebook en Twitter had ik zo gevonden waar hij zou moeten wonen. Het heeft me een maand gekost voordat ik zeker wist dát hij er ook woonde. Dat was in maart 2012.
Toen ik dat wist, heb ik twee vlinders gemaakt en ze allebei voor zijn deur bevestigd. Één aan een verkeersboord letterlijk tegenover zijn deur, een andere aan de regenpijp van het pand.
Ik had nooit gedacht dat vlinders ophangen zo eng kon zijn. Met bonzend hart en trillende handen maakte ik ze vast. Ik wist dat hij thuis was. Wat als hij uit het raam zou kijken en me zou zien?
Ik kreeg nog commentaar van een voorbijganger. Wat ik aan het doen was. Ik vertelde hem de waarheid. "Ik maak de wereld wat kleurrijker door felgekleurde zelfgebreide vlinders op te hangen." Dat ik net bezig was de vlinder te bevestigen aan de regenpijp van een felblauwe wand deed dat idee een beetje teniet, maar ach. De man vond het wel grappig en liep verder.
In de weken erna kwam ik 1x per week langs om te kijken hoe ze erbij hingen en maakte hier en daar wat aanpassingen zodat de vleugels goed bleven zitten en hun voelsprieten er niet te zielig bij hingen. In de maanden erna verbeterde ik mijn vlinders zodanig dat deze twee 'prototypes' er een beetje kaal blij lijken, maar ach, ze hangen nu eenmaal.
Inmiddels, ongeveer een half jaar later, is de vlinder aan de regenpijp gesneuveld bij een verbouwing. De andere heb ik vast moeten tapen met dubbelzijdig tape aan z'n paal omdat hij naar beneden zakte, maar hij hangt er nog steeds, voor zover ik weet.
In alle keren dat ik er ben geweest heb ik Dennis 4x gezien. Één van die keren liep hij net zijn deur uit, vlak langs me, toen ik moed aan het verzamelen was om op klaarlichte dag het een en ander aan te passen aan de vlinder voor zijn deur. Meestal deed ik dat soort dingen 's avonds, als het begon te schemeren.
Inmiddels heb ik gemerkt dat mensen veel minder raar naar je kijken als je wildbreisels ophangt als je overduidelijk wildbreier bent. Met en zelfgebreide muts op je kop of een vlinder in je haren denken mensen 'Oh, wat leuk' in plaats van 'Wat is die aan het doen?'. Wat dat betreft waren de vlinders voor Dennis een goede leerschool.
Die ene die ooit aan de regenpijp hing heb ik vervangen toen de verbouwing helemaal afgerond was. Helaas bleek anderhalve week later, toen ik voor een check langs ging, dat hij weggehaald was. Blijkbaar was het zonnebankcentrum waar de regenpijp van is niet blij met mijn vlinder. Jammer.
Ik weet niet waarom ik per se vlinders voor Dennis' huis wilde. Misschien om hem te bedanken, voor de mooie dingen die hij maakt. Misschien omdat ik stiekem hoop dat hij mij opmerkt. Misschien omdat ik toen al wist dat de vlinders mijn merk zouden worden en hoopte dat hij me zou gaan herkennen erdoor.
Maar één ding is zeker: het was een mooie en bijzondere plek om mijn vlinders achter te laten. En ik hoop dat iedereen die er 's ochtends langs komt even moet glimlachen. "Kijk, er hangt een gebreid iets met oogjes aan die paal. Wat grappig." Als dat zo is, dan is mijn doel bereikt. Daar doe ik het voor.