Het gebeurt me regelmatig dat mensen zomaar tegen mij beginnen te praten. Toch zeker wel 50% van de keren dat ik met de trein ga of door Amsterdam loop. Alsof mensen aan me zien dat ik terug praat. Het levert interessante en briljante situaties op.
Het was zaterdag en ik moest even naar de stad. In het weekend reis ik gratis met het OV en het was dusdanig rotweer dat ik de fiets liet staan en besloot per trein naar Amsterdam te gaan.
Het miezerde. Van die exact precies goede miezer. Dat spul dat je wel ziet, maar niet voelt. Daarom stond ik ook niet onder het afdak, maar een eind verderop, waar ik weet dat de voorkant van de trein stopt. Scheelt lopen op A'dam CS.
Een paar meter bij me vandaan stond een man onder een paraplu. Hij bood me aan dat ik erbij mocht komen staan, maar ik weigerde beleefd. Vervolgens begon de man tegen me te praten. Ik schatte hem een jaar of 45 en hij had iets kinderlijks over zich. Hij was erg lief en begon zelfs liedjes te zingen die met regen te maken hadden. In de trein praatten we verder en het was best gezellig eigenlijk.
Ik bedacht me dat dit me vaker overkomt. Ik weet inmiddels dat God soms mensen op mij af stuurt of mij op mensen af stuurt en ik vroeg Hem of ik nog iets voor deze man kon doen. Op datzelfde moment sprong voor mijn netvlies een beeld waarin ik afscheid nam van de man met een omhelzing. "Natuurlijk niet", dacht ik nog. "Met een wildvreemde, haha. Echt niet."
Buiten het station, bij de trams, namen we afscheid. Eerst een hand, toen drie Hollandse zoenen en uiteindelijk toch een omhelzing. "Je bent een lief meisje", zei de man. "En u bent een geweldige man", zei ik. Hij lachte, omhelsde me nog eens en toen ging ieder zijns weegs. Hij liep naar de trams en ik liep het Damrak op.
Binnenin me ging ik stuk van het lachen. "U bent geweldig Heer", vertelde ik God. Zomaar een man, die ik totaal niet ken, op het station. En dan neem je zo afscheid. Ik vond het briljant. Gewoon het type ook, het was zo'n typische man. Heerlijk. Ik hou van spontane ontmoetingen, zeker als ze geleid zijn door de Schepper van deze mensheid.
Ik heb al talloze mensen ontmoet onderweg, maar dit was toch wel het meest uitzonderlijke geval tot nu toe. Ik zie uit naar de volgende.
Het was zaterdag en ik moest even naar de stad. In het weekend reis ik gratis met het OV en het was dusdanig rotweer dat ik de fiets liet staan en besloot per trein naar Amsterdam te gaan.
Het miezerde. Van die exact precies goede miezer. Dat spul dat je wel ziet, maar niet voelt. Daarom stond ik ook niet onder het afdak, maar een eind verderop, waar ik weet dat de voorkant van de trein stopt. Scheelt lopen op A'dam CS.
Een paar meter bij me vandaan stond een man onder een paraplu. Hij bood me aan dat ik erbij mocht komen staan, maar ik weigerde beleefd. Vervolgens begon de man tegen me te praten. Ik schatte hem een jaar of 45 en hij had iets kinderlijks over zich. Hij was erg lief en begon zelfs liedjes te zingen die met regen te maken hadden. In de trein praatten we verder en het was best gezellig eigenlijk.
Ik bedacht me dat dit me vaker overkomt. Ik weet inmiddels dat God soms mensen op mij af stuurt of mij op mensen af stuurt en ik vroeg Hem of ik nog iets voor deze man kon doen. Op datzelfde moment sprong voor mijn netvlies een beeld waarin ik afscheid nam van de man met een omhelzing. "Natuurlijk niet", dacht ik nog. "Met een wildvreemde, haha. Echt niet."
Buiten het station, bij de trams, namen we afscheid. Eerst een hand, toen drie Hollandse zoenen en uiteindelijk toch een omhelzing. "Je bent een lief meisje", zei de man. "En u bent een geweldige man", zei ik. Hij lachte, omhelsde me nog eens en toen ging ieder zijns weegs. Hij liep naar de trams en ik liep het Damrak op.
Binnenin me ging ik stuk van het lachen. "U bent geweldig Heer", vertelde ik God. Zomaar een man, die ik totaal niet ken, op het station. En dan neem je zo afscheid. Ik vond het briljant. Gewoon het type ook, het was zo'n typische man. Heerlijk. Ik hou van spontane ontmoetingen, zeker als ze geleid zijn door de Schepper van deze mensheid.
Ik heb al talloze mensen ontmoet onderweg, maar dit was toch wel het meest uitzonderlijke geval tot nu toe. Ik zie uit naar de volgende.